میروی و...

شرمنده خورشیدم

شرمنده

دیرآمدم

****

امشب چه قدر مدینه بوی غربت و بی‏کسی می‏دهد!

انگار خاک بی ‏پدری بر سرش ریخته ‏اند.

از هر نقطه، صدای ناله می‏آید.

کوچه ‏ها، خانه ‏ها، دیوارها، پنجره ‏ها همه و همه آرام آرام، مظلومیت کسی را می‏گریند.

صدای لا اله الا اللّه فرشتگان بلند می‏شود.

صدای قدسیان که هم‏ناله با زمینیان، تابوت خورشید پنجم را به سوی بقیع به دوش می کشند.

باز هم بقیع، چه قدر این خاک قداست دارد!

خداحافظ خورشید پنجم

مه وجودش گستره دانش بود و انتشار آن،

امویان را به خاطر کوردلی و ناتوانی‏شان در فهم و ادراک، به ستوه آورده بود.

کرامت به تیره ‏بختان جاهل عرضه می‏کرد تا شاید از طوفان غفلت،

به ساحلِ رستگاری برسند.

وارث دردهای کربلا بود، وارث مظلومیّت سرهای بریده که از سیاه دلی و مکر یزید،

به نیزه رفته بود.

علم لدنی‏ اش، بیدارکننده خاک بود و رسایی خطبه‏هایش لرزه بر اندام هشامیانِ جاه‏طلب می‏انداخت.

باقرالعلوم بود و گسترش‏دهنده و شکافنده دانش.

واکنون...